De wereldwijde uitbraak van het coronavirus (COVID-19) heeft ook gevolgen voor het rechtssysteem, vooral voor gevangenissen en andere detentiecentra (voor vreemdelingen, voorlopige hechtenis). Gevangenissen zijn uitstekende plekken voor een virus om zich te verspreiden. In veel landen, ook in Europa, zijn justitiële inrichtingen overbevolkt en is het slecht gesteld met de hygiëne en medische zorg, wat mensen die gevangen zitten en het personeel extra kwetsbaar maakt. Mensenrechtenorganisaties hebben vanaf het begin en gedurende de pandemie benadrukt dat overheden verantwoordelijk zijn voor de gezondheid van mensen in detentie en dat het beperken van risico’s niet mag leiden tot inperking van hun rechten. Op het blog Sargasso probeer ik de ontwikkelingen bij te houden:

• 15 maart 2020: Het coronavirus in gevangenissen
• 21 maart: Vreemdelingendetentie tijdens de coronacrisis
• 24 maart: Richtlijnen voor behandeling van mensen in gevangenschap
• 30 maart: Onrust in gevangenissen vanwege coronacrisis
• 6 april: Coronabesmettingen onder gevangenispersoneel
• 14 april: Coronaclusters in Amerikaanse gevangenissen
• 21 april: Testen, testen, testen in gevangenissen
• 29 april: Zorgen over behandeling van mensen in vreemdelingendetentie
• 25 mei: De zweetsokken van minister Sander Dekker
• 9 okt: Corona in de gevangenis: een jaar lang geen knuffel
• 6 jan 2021: Discussies over het vaccineren van gedetineerden

Voor tijdschrift OneWorld schreef ik een artikel over effectieve maatregelen tegen wapengeweld. Aanleiding voor het artikel is dat de gemeente Amsterdam afgelopen zomer besloot een proef te gaan doen met preventief fouilleren. Met de keuze voor preventief fouilleren lijkt Amsterdam – in navolging van Rotterdam – te kiezen voor een ‘harde’ aanpak. Maar het is weinig effectief en er zijn ethische bezwaren. In dit artikel bespreek ik welke maatregelen wel effectief zijn om wapengeweld te voorkomen die ook allerminst ‘soft’ zijn te noemen.

Lees het artikel op de site van OneWorld.

In een hoofdstuk voor het liber amicorum voor emeritus hoogleraar Henk van de Bunt, schrijf ik over de rol van sociaaleconomische factoren – wonen, werk, opleiding en inkomen – in risicotaxatie-instrumenten. In Nederland wordt doorgaans de RISc gebruikt, en de risicoscore kan een rol spelen in de straf die aan iemand wordt opgelegd. Speciaal voor witteboordendaders doe ik een voorstel voor een nieuw instrument: de RICH. Op mijn blog vind je een korte uitleg: Van RISc naar RICH: risicotaxatie voor witteboordencriminelen.

In het hoofdstuk ‘Hoe scoort Bernie Madoff op de RISc?’ kun je meer lezen (pdf hier).

(Image on Flickr by thierry ehrmann)

read older blog posts here: classinjustice.wordpress.com